ปอง ๑ หมายถึง ก. มุ่งปรารถนา.
น. เสาเตี้ย ๆ สําหรับผูกเท้าหลังของช้าง เช่น ผูกช้างยืนโรงผูกช้างในการเล่นผัดช้าง เรียกว่า เสาปอง.
น. ชื่อแมงหลายชนิดและหลายวงศ์ในอันดับ Scorpionida หัวติดกับอกเป็นส่วนเดียวกัน รูปร่างค่อนไปทางสี่เหลี่ยมยาว ส่วนท้องเป็นปล้อง ๆ ขนาดไล่เลี่ยกับอก ๗-๘ ปล้อง ส่วนที่เหลือเล็กลงต่อกันยาวคล้ายหาง ที่ปลายมีเหล็กในสามารถต่อยให้เจ็บปวดได้ มีขา๔ คู่ ด้านหน้ามีส่วนของปากขยายใหญ่โตกว่าขา ลักษณะเหมือนก้ามปูใช้สําหรับจับเหยื่อ.
ว. ตุงเป็นกระพุ้งออกมา เช่น พุงป่อง.
ว. อาการของคนโกรธแกมงอน ในคําว่า โกรธป่อง ๆ.
ว. อาการของคนโกรธแกมงอน ในคําว่า โกรธป่อง ๆ.
(โบ) น. อาการของคนคะนองไม่กลัวใคร ชวนวิวาทกับผู้อื่น.(ปรัดเล).
(ถิ่น-อีสาน) น. ปล่อง, ช่อง, ล่อง.